Λόγος περι ορίων

Κ.Α. Διαμαντόπουλος


Το άγνωστο ως το όριο που που μια αόρατη

επιταγή μας καλέι να υπερβούμε.

Ο λόγος αποτελεί μορφή έκφρασης του είναι μας, διαμορφώνει προς τα έξω τη σκέψη μας και μας καθιστά παράλληλα όντα κοινωνικά και αλληλοσχετιζόμενα. ΄Οπως όμως σε όλα τα πράγματα που σχηματίζονται στα πλαίσια του ανθρώπινου και υλικού πολιτισμού μας , το όριο μπαίνει σα μια συνιστώσα για να μας υπογραμμίσει το απο που ξεκινάμε, που έχουμε φτάσει και αν οι δυνάμεις μας, μας επιτρέπουν να πάμε παρα πέρα.Συνήθως το όριο εκλαμβάνεται σα μια συνοριακή γραμμή δηλώνοντας το "μεχρι εκεί". Κατα τη γνώμη μας, το όριο δηλώνει το μέτρο μέσα στο οποίο 

κινούμαστε και σιωπηρά μας υποδεικνύει και το μέτρο των άλλων πραγμάτων που θέλουμε να προσεγγίσουμε ή να αλληλοσχετιστούμε.Ενέχει δε στο πυρήνα του δυο προτάσεις: πρόταση απαγόρευσης και πρόταση αποδοχής.Εάν τα δυο μέτρα αλλητοταυτιστούν τότε μιλάμε για ελευθερία έκφρασης ως προς το λόγο μας, έαν το προς επιδίωξη μέτρο μας ξεπερνά μιλάμε για καταπίεση και αν υπολείπεται ημών, τότε για υπέρβαση.Επειδή όμως ο λόγος έχει και μια άλλη λειτουργία περισσότερο συναισθηματική το όριο και η πρότασή του προς μια κατευθυνση παίρνει τη μορφή της επίθεσης ή της εισβολής στην ιδιωτική σφαίρα. Υπο αυτή την έννοια λοιπόν δέον είναι να έχουμε υπόψην μας ότι ο λόγος μας σε κάθε εκφορά του είτε το θέλουμε είτε όχι παίρνει τη μορφή είτε πρώιμης είτε όψιμης επίθεσης προς τον άλλο και για να επιτύχουμε την αλληλοσυσχέτιση που αποτελεί το διακύβευμα στη ζωή θα ήταν καλό να θέτουμε το προαναφερθέν μέτρο ως μεταμφίεση του λόγου μας σε λόγο πρότασης και συνοχής και όχι διάστασης. Η δε διάσταση λογικόν είναι να λαμβάνει όμως χώρα εκεί που η υποκειμενικότητα δεν αντέχει ή δεν ευτυχεί βιώνοντας περισσότερο ( παρα ακούγοντας ) το λόγο μιας άλλης. Το όριο λοιπόν συνιστά μια πρακτική ανάγκη ζωτικής σημασίας και η κατάλυση του δύναται να οδηγήσει τις κοινωνίες σε παροξυσμό και χάος. Και για να φιλοσοφήσουμε λίγο πιο πολύ, κλείνουμε λέγοντας ποητικά ότι όριο είναι ο τόπος που ο ανθρωπος δε τολμά να πάει.Και σε ερμηνεία της επίσης θα λέγαμε ότι δεν πάει επειδή τον σκιάζει η φοβέρα αλλά επειδή δε γνωρίζει τους κανόνες της.Οταν γνωρίζουμε κάτι το προστατεύουμε με όρια , όταν όμως δε το γνωρίζουμε απλά το ποθούμε μέχρι να το μάθουμε.

αφιερώνεται στο φιλόσοφο των ορίων Karl Jaspers