Φύση και θέαμα!!!

Πιστεύω ότι το παρακάτω βίντεο θα σας αρέσει πολύ....!!!

There are many who talk about miracles and many others who deny them. There are plenty of examples proving the extraordinary of the fact. These are some of them as nature consists the major miracle and man tends to be it’s major enemy.  Please enjoy watching…

Κοινωνική και Ανθρωπιστική θεώρηση της οικονομικής κρίσης

υπο Κ.Α. Διαμαντόπουλου

Η οικονομική κρίση δεν αποτελεί απλά φαινόμενο του καιρού μας αλλά απόρροια και μεθόδευση ετών. Τα πρόσωπα που τη πλαισιώνουν και τη καλλιεργούν δεν έχουν σημασία επι της παρούσης, αν αναλογιστούμε ότι οι παράγοντες αυτοί με τις εκάστοτε κυβερνήσεις αλληλοσχετίζονται. Η οικονομική κρίση σε πρώτο πλάνο δεν είναι υπόθεση του απλού πολίτη αλλά υπόθεση των κυβερνήσεων ή κατά το ορθότερον και αυτών. Ο πολίτης είναι απλά το θύμα ή ο εξιλαστήριος τράγος που πληρώνει τα αποτελέσματα., «το αμορτισέρ» των κραδασμών αν μας επιτρέπεται η έκφραση.

Χωρίς κομματικά ή πολιτικά ή άλλα κριτήρια παρα μόνο με φιλοσοφικό νού και διάθεση θα προσεγγίσουμε αυτό το φαινόμενο για να καταλάβουμε κυρίως το τι δημιουργεί ή σε τι αποσκοπεί. Δε θα αναφερθούμε στα αίτια αλλά παρα μόνο στα αποτελέσματα.

Οικονομική κρίση σημαίνει ότι δεν έχω να πληρώσω τους δανειστές μου και δανείζομαι απο άλλους , που καθιστώνται έτσι αυτόματα «νέοι» δανειστές ή ακόμα ζητώντας  από τους αρχικούς μου αλλά με μεγαλύτερη ασφάλεια δηλαδή με μεγαλύτερα επιτόκια, εάν και εφόσον βέβαια δανείσουν βλέποντας εξ’ αρχής την αδυναμία πληρωμής. Ο δε εκ δόλου υπέρμετρος δανεισμός συνιστά εν μέρει  και ορισμό της τοκογλυφίας ΄Ετσι η αρχικώς οικονομική συναλλαγή καθίσταται από το μέρος του οφειλέτη αφερεγγυότητα, εφόσον δεν είναι σε θέση να εξοφλήσει εν τόπω και χρόνω  τα οφειλόμενα,  κατα την αρχική υποσχετική εν μέρει δικαιοπραξία, δυνάμει της οποίας και δανείστηκε· και απο το άλλο μέρος, ήτοι του δανειστού καθίσταται τοκογλυφία , διότι οι μεγαλύτερες εγγυήσεις που τίθενται μεταφράζονται αυτόματα σε επιτόκια πολύ υψηλά, καθιστώντας τα μεν κέρδη των δανειστών υπέρογκα σε  περίπτωση καταβολής , το δε καθεστώς πληρωμής του οφειλέτη επαχθές ,εφόσον πλέον το αρχικό κεφάλαιο δυνάμει των επιτοκίων έχει εξφενδονιστεί στα ύψη.[1]

Το παραπάνω φαινόμενο αποτελεί τη διελκυστίνδα των σημερινών σύγχρονων αγορών  και κυβερνήσεων ως  προς τη λειτουργικότητά τους και το συναλλάσεσθαι.

Κυβερνήσεις και παράγοντες αλληλοσχετίζονται, όπως ειπώθηκε, είτε με σχέση συνεργασίας  ή ομηρίας ή απλής συναλλαγής με αβέβαιο μέλλον. Οταν η όποια κυβέρνηση δανείζεται αυτό σημαίνει ότι παράλληλα πρέπει να δημιουργήσει και πηγές πόρων για να ανταπεξέλθει τόσο ως προς τις τρέχουσες δαπάνες όσο και ως προς το χρέος. Αυτές είναι: α)  το εκλογικό σώμα β) η ανάπτυξη ( επενδύσεις ) και γ) η επιχειρηματική δραστηριότητα. Ολα τα οικονομικά μοντέλα που έχουν αναπτυχθεί επι τη βάσει της εξεύρεσης πλούτου έχουν μειονεκτήματα ή κινούνται στη σφαίρα του ιδεατού αλλά εκείνο που έχει δημιουργήσει προϋποθέσεις πλούτου περισσότερες απο κάθε άλλο και μάλιστα σε ρεαλιστική βάση είναι το καπιταλιστικό σύστημα. Ωστόσο το τελευταίο μέσα στα πλαίσια του συγχρονου δυτικού οικονομικού φιλελευθερισμού δημιουργεί αντικειμενικές δυσκολίες εφόσον ευνοεί την επιχειρηματική δραστηριότητα εις βάρος πολλές φορές της λαϊκής βάσης. Προκειμένου να μη θηγεί  το επιχειρηματικό περιβάλλον του πλουτισμού που εν δυνάμει και μακροπρόθεσμα και εφόσον το επιχειρηματικο πνεύμα λειτουργήσει αναπτυξιακά για το κράτος ,που τις περισσότερες φορές  λειτουργεί ένεκα της οικονομικής ατομικής ή ομαδικής ιδιοτέλειας , το βάρος εξεύρεσης οικονομικών πόρων πέφτει στο εκλογικό σώμα.

Τα αποτελέσματα λοιπόν αυτής της τακτικής είναι: α) μείωση μισθών β) αύξηση φορολογίας γ) αύξηση ορίου ηλικίας συναταξιοδότησης, που συνοδεύεται με δ) αύξηση ετών εργασίας, ε) μείωση ατομικής αγοραστικής δύναμηςλ στ) αποδυνάμωση της αγοράς ζ) εξεύρεση δεύτερης εργασίας και είσοδο του πολίτη στο χώρο της μετριότητας εφόσον η βιοπάλη και η δεύτερη εργασία τον εξασθενίζουν και δε του αφήνουν το σωματικό, ψυχικό και πνευματικό περιθώριο να αποδώσει τα μέγιστα και στις δύο δουλειές. ΄Ετσι, επιλέγει τη μέτρια απόδοση , ίσως και την ελάχιστη, προκειμένου να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εβδομάδος και της οικογενείας του εν γένει  η) μείωση του βιοτικού επιπέδου – φτώχεια , θ) ασθένειες και θάνατοι, εφόσον καλή διατροφή και ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη συνεπάγονται μεγάλα κόστη, που πολλές φορές είτε οι ίδιοι οι ασφαλιζόμενοι είτε τα ταμεία τους δε μπορούν να καλύψουν πλήρως. ι) υπογεννητικότητα, ια) μείωση των γάμων και δημιουργία καθεστώτων ελεύθερης συμβίωσης κάτι που συνεπάγεται: ιβ) μείωση της αξιοπιστίας των οικογενειακών θεσμών, εφόσον η δημιουργία οικογενειακού status αποτελεί συνισταμένη και οικονομικών συνιστωσών.ιγ ) αύξηση της εγκληματικότητας και της βίας ιδ) κατάπτωση της παιδείας ή/και δημιουργία πνευματικής ηγεμονεύουσας ελίτ. Ως εκ τούτου εκείνοι που θέλουν να αποκτήσουν τυπικά προσόντα  και να προχωρήσουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα και το παιδευτικό τους status  αναγκάζονται να πληρώσουν. Ποίος όμως μπορεί να πληρώσει όταν δεν έχει; Το δε άνοιγμα στη πανεπιστημιακή παιδευτική διαδικασία δημιουργεί ναι μεν προϋποθέσεις ελεύθερης γνώσης, μαζί όμως με ουρά ανέργων άρα ακολουθεί : ιε) διάσταση της πανεπιστημιακής και γενικοτερα της παιδευτικής διαδικασίας από το χώρο της παραγωγής. Η συνέπεια αυτή είναι μια πραγματικότητα στη κοινωνία  από την άλλη όμως στα πλαίσια της δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημιακών φορέων οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα τελευταία λειτουργούν επιχειρηματικά και ως εκ τούτου η επίτευξη του κέρδους είναι θεμιτή αναλόγως του του εν δυνάμει εκπαιδευτικού κοινού στο οποίο απευθύνονται.

 Για παράδειγμα, σε ρεαλιστική βάση, δε μπορούμε να πούμε ότι το Harvard απευθύνεται στη μεσαία τάξη, όπως επίσης δε μπορούμε να πούμε ότι το πανεπιστήμιο της Bolognia  απευθύνεται και στην πιο δυναμική κοινωνική ελίτ. Τούτο δεν συνιστά καθ’ημάς μειονέκτημα αλλά οικονομικό προσανατολισμό του καθεκάστου ιδρύματος σε συνάρτηση με τη θεμελίωση ενός image making. 

Ολες αυτές οι συνέπειες και άλλες πολλές που οποιοσδήποτε σκεπτόμενος θα μπορούσε να επινοήσει δημιουργούν δύο πολύ μεγαλύτερες: α) δημιουργία μαζών και όχι σκεπτόμενων πολιτών ( βλ. το αρχαίο αθηναϊκό ιδεώδες ), ώστε να υφίσταται ένα status  διοικούντων και διοικουμένων και β) τη δημιουργία ‘ειλώτων’, που θα παράγουν για να καρπώνονται «άλλοι», εφόσον το αίσθημα δικαίου αντικαθίσταται με το αίσθημα της δύναμης του ισχυροτέρου.

Κλείνουμε λέγοντας ότι το κοινό συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι: ε..τι να κάνουμε εμείς; ετσι είναι η ζωή! Το αίσθημα του ωχαδελφισμού, της αδιαφορίας και της ασυνέπειας λόγων και έργων αποτελεί εσωτερικό ιό του ανθρώπου που δεν τον αφήνει να δημιουργήσει, να οικοδομήσει τον εαυτό του και να αισθανθεί αγάπη. Η οικονομική συγκυρία δεν αποτελεί το όλον της ζωής του ανθρώπου αλλά ένα μέρος του. Ας σκεφτούμε λοιπόν ότι αυτοί που το καταστρέφουν είναι λίγοι και ότι ,αν καταστραφεί,θα ακολουθήσει το επόμενο που είναι, κατά την άποψή μας, η καταστροφή του σημαντικότερου κομματιού της ολότητας του ανθρώπου: ο εκμηδενισμός της ανθρωπιάς μας,  ο ανθρωπιστικός μας εκμαυλισμός, η ανήθικη αδιαφορία και η απανθρωπία.

Τούτο συμβαίνει γιατί κάθε σύστημα είτε αυτό είναι οικονομικό  είτε πολιτικό ξεχνά την αληθινή του ταυτότητα, που δίχως άλλο είναι η ανάπτυξη της ανθρώπινης φυλής. Η δε ανάπτυξη αυτή καθίσταται μερική από ολίγους που κραδαίνουν τη τεχνογνωσία του καθεκάστου συστήματος. Η πορεία από τη γενική ταυτότητα του συστήματος, που μέσα της ενέχει έναν ολιστικό σκοπό για την ανθρωπότητα στη μερικότητα και την εξυπηρέτηση ή στο μερικό σκοπό συνιστά την απανθρωπία. Χρησιμοποιούμε τον όρο του πολύ Γιανναρά είτε ως απ-αγόρευση της έκφρασης του ανθρώπου ως ανθρώπου είτε ως απο-μάκρυνσης της ανθρωπιάς από τον άνθρωπο. Η απομάκρυνση δε της ταυτότητας από το όν συνιστά μηδενισμό. Κάθε σύστημα που οδηγεί τον άνθρωπο μακρυά από τη ταυτότητά του τον καθιστά απ-άνθρωπο/υπ-άνθρωπο, ήτοι μηδέν. Αντίθετα η ενίσχυση της ταυτότητας οδηγεί και στην ενίσχυση του πολιτισμού του, στην άρση του μηδενός και στη θέση της ιστορίας ως δημιουργικότητας και ως αξίας.  Μη ξεχνάμε άλλωστε το βασικότερο, ότι δηλαδή ό,τι περνάει από χέρια ανθρώπου είναι ή μπορεί να καταστεί ανθρώπινο ,και αν όχι ,τότε η βαρβαρότητα θα αναζητά πολλάκις δάφνες ελέους.

v      

---

[1] Καλή είναι η αντιπαραβολή με την ιδεώδη οικονομική κατάσταση και οργάνωση που περιγράφεται στη σεισάχθεια του Σόλωνος

το παρόν συνιστά βελτιωμένη αναδημοσίευση απο το facebook

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

 

υπο Κ.Α.Διαμαντόπουλου

Αναφορικά με το πεδίο των θετικών επιστημών,  θα ήθελα να καταθέσω μερικές σκέψεις κα προβληματισμούς.

Η επιστήμη αποτελεί ένα από τα βασικότερα όπλα του ανθρώπου στη προσπάθεια που κάνει να εξελιχθεί σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξής του καθώς και στον αγώνα της σταδιακής βελτίωσης της ποιότητας ζωής του. Το ποια είναι τα επίπεδα της ύπαρξης του είναι μια μεγάλη συζήτηση που χωρεί πάρα πολλές απόψεις, όπως επίσης σημαντικό ζήτημα είναι το αν πραγματικά έχει βελτιωθεί μέσω της επιστήμης η ποιότητα ζωής.

Επί της παρούσης όμως παίρνω ως αφετηρία μου το γεγονός ότι μέσα στην ιστορία παρατηρείται ο προς τα εμπρός βηματισμός, άσχετα βέβαια αν ένας επιστημονικός ιστορισμός μπορεί να καταδείξει και το φαινόμενο της ποιοτικής ( ως προς τις πράξεις και τα ανθρώπινα αποτελέσματα ) παλινδρόμησης. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της προς τα εμπρός πορείας του ανθρώπινου μυαλού και πολιτισμού , το κίνημα του Διαφωτισμού συνεισέφερε πολλά και ιδιαίτερα τη τάση να χρησιμοποιείται ο ορθολογισμός και η κριτική μέθοδος σε κάθε φυσικό και μη φαινόμενο. Τούτο κρίνεται βεβαίως θεμιτό, αν δούμε ότι η ανθρώπινη σκέψη φαλκιδεύονταν μέχρι τούδε σε ένα πνευματικό μεσαίωνα που η κακή χρήση της ανθρώπινης εκκλησιαστικής αυθεντίας της Ρωμαιοκαθολικής εξουσίας δημιούργησε ( όχι βέβαια ότι δεν υπήρχαν και ανάλογες ως προς αυτό το είδος καταπίεσης υπερβολές και στην καθ’ημάς Ανατολή). Αυτό που είχε πει ο Immanuel Kant

ότι Διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητα του για την οποία ο ίδιος είναι υπεύθυνος, την ερμηνεύω ως μια έξοδο από μια φυλακή του μυαλού ή ως μια νίκη εναντίον των φτερωτών σαρκοφάγων που έτρωγαν το ήπαρ του Προμηθέα. Επομένως το Sapere aude (= τόλμα να μαθαίνεις ) είναι μια πύρρειος νίκη εναντίον του πνευματικού σκότους και το θεμέλιο για τη γέννηση της επιστήμης.

Η επιστήμη επίσης διαμορφώθηκε με τα ιδεώδη της ελεύθερης μάθησης και έρευνας αλλά παράλληλα πέρασε από διάφορα στάδια ανάπτυξης, κάτι που βεβαιώνει και η ιστορία των επιστημών. Η εξέλιξή της ως προς το πείραμα και τη μέθοδο και παράλληλα τα συνεχώς νέα ευρήματά της σε τομείς όπως η ιατρική, τα μαθηματικά, η αστρονομία , η φυσική κλπ. δημιούργησαν μια νέα αντίληψη αντιμετώπισης τόσο των επιστημονικών όσο και των ευρύτερα κοινωνικών και ανθρώπινων προβλημάτων . Η νέα αυτή αντίληψη είναι η ψυχρή αντιμετώπιση του προβλήματος ως προβλήματος με τη ταυτόχρονη απομάκρυνσή του από την ανθρώπινη και κοινωνική διάστασή του[1] . Από τη μια πλευρά μπορεί να κρίνεται θετικό, διότι έτσι απομακρυνόμαστε ψυχολογικά από το πρόβλημα και δημιουργούμε σταδιακά και ψυχρά τις προϋποθέσεις επίλυσής του. Από την άλλη όμως και ο επιστήμονας είναι άνθρωπος με συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση και ιδιοσυγκρασία και επομένως το ερώτημα του κατά πόσον μπορεί να απομακρυνθεί από τη ψυχική του λειτουργία κατά την ενάσκηση των επιστημονικών του καθηκόντων τίθεται αμείλικτα. Το ίδιο μάλιστα αμείλικτα, θα μπορούσαμε να πούμε τίθεται και το ζήτημα του κατά πόσον μπορεί ή έχει το δικαίωμα να απομακρύνει το πρόβλημα από την κοινωνική του ρίζα. Μερικά παραδείγματα είναι η άμβλωση και η απόφαση του γιατρού να προχωρήσει στην εν λόγω διαδικασία χωρίς να έχει διυλίσει μέσα του αν το προς άμβλωση ον έχει ή δεν έχει δικαίωμα να ζήσει και αν ο ίδιος έχει ή δεν έχει δικαίωμα να του την αφαιρέσει. Για να κλείσουμε και το κύκλο των παραδειγμάτων αναφέρουμε και τη περίπτωση της ευθανασίας, που ο γιατρός πάλι εν αμφιβόλω ( βάσει της παραπάνω συλλογιστικής) προχωρά ή όχι στη διαδικασία ‘προσφοράς’ του θανάτου στο προς ευθανασία άτομο, χωρίς να έχει εξετάσει τα δημιουργούμενα συνειδησιακά-φιλοσοφικά-ηθικά προβλήματα. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι το ανθρώπινο αγαθό, που λέγεται επιστήμη προχώρησε τόσο που γέννησε στον άνθρωπο τη δύναμη να παίρνει αποφάσεις ζωής και θανάτου με υπέρμετρη κάποιες φορές αλαζονεία. Δεν φταίει σαφώς το αγαθό αλλά η ανθρώπινη νόηση ενδεχομένως που διαστρεβλώνει το ρόλο του. Και εδώ έχουμε το λογικό σφάλμα της κίνησης του Διαφωτισμού, κατά την οποία η νόηση ενώ πριν ελευθέρωνε τώρα προβληματίζει ( ή μήπως φαλκιδεύει; ).

Απόρροια αυτής της τεράστιας επιστημονικής ελευθερίας είναι και το θέμα της κίνησης του Δημιουργισμού που στρέφεται εναντίον της εξελικτικής απόψεως του Δαρβίνου. Εδώ θα θέλαμε να κάνουμε μερικές επισημάνσεις. Η εξέλιξη ή η δημιουργία είναι ένα δίλημμα , θεωρούμε πονηρό και χωρίς ουσία. Γιατί να συμβαίνει αυτό; (α) η επιστήμη στηρίζεται στη έρευνα και στο πείραμα , ενώ η άποψη της δημιουργίας του κόσμου είναι βιβλική και δεν έχει πειραματική καταγωγή. (β) Ο,τι στηρίζεται στο πείραμα επαληθεύεται και άρα επιβεβαιώνεται. Η άποψη περί δημιουργίας δεν στηρίζεται στο πείραμα και άρα δεν επιβεβαιώνεται. Όμως καμία επιστημονική σύγχρονη έρευνα δεν έχει (απο)δείξει ότι η δημιουργία του κόσμου δεν αποτελεί απόρροια δημιουργικής ενέργειας του Θεού ως ανώτερου και υπερκόσμιου όντος. Άρα η όποια επιστημονική θέση περί τούτου απλά δεν είναι επιστημονική αλλά υποκειμενική και άρα αμφισβητήσιμη.

Πως μπορούν να καταδειχτούν σαφέστερα τα παραπάνω; Αν δώσουμε λίγο προσοχή στα παρακάτω θα κατανοήσουμε ότι μερικά πράγματα στη ζωή δεν είναι άσπρο – μαύρο.

Έστω ότι η ζωή προήλθε από μια μικρή συγκέντρωση ύλης. Είτε από ένα στοιχείο ( με την έννοια του περιοδικού πίνακα των στοιχείων) είτε από μια μονάδα απειροελάχιστης ύλης ( μόριο, άτομο, κουάρκ, μποζόνιο ή άλλο ). Αυτό με τη σειρά με κάποιες φυσικοχημικές διαδικασίες εξελίχθηκε υπό την έννοια ότι ένα στοιχείο αντέδρασε με κάποιο άλλο και έτσι δημιουργήθηκε ένα τρίτο κλπ. Ας λάβουμε μάλιστα υπόψη ότι η μονάδα ζωής , ο άνθρωπος π.χ. αποτελείται από πολλά όργανα σε συνδυασμό. Κάθε όργανο από ιστούς , κάθε ιστός από ομάδες κυττάρων κάθε κύτταρο από σύνολο ατόμων κ.ο.κ. Αντιστρέφοντας τη διαδικασία βλέπουμε ότι η ανθρώπινη βιολογική ύπαρξη είναι αποτέλεσμα συσσωματώσεων ατομικών μονάδων ζωής. Η επιστημονική έρευνα σωστά θέτει αυτό το θέμα της εξελικτικής διαδικασίας χωρίς όμως να απαντά από ποια αιτία προήλθε η αρχική μονάδα ζωής ( το πρώτο-πρώτο στοιχείο ευρύτερα ) αγνοώντας τη θεμελιώδη αρχή της αιτιοκρατίας, βάσει της οποίας κάθε αίτιο έχει ένα αποτέλεσμα.

Σε συνάρτηση με τα παραπάνω οι σύγχρονες έρευνες στο CERN δείχνουν τη προσπάθεια αναζήτησης της πρώτης αυτής ύλης ( το άτομο του Θεού όπως λέγεται .) Οι Θιασώτες της παραπάνω καθόλα επιστημονικής αυτής

απόπειρας τείνουν προς αυτή τη κατεύθυνση αναζήτησης αλλά και πάλι πολλοί εξ’ αυτών, αν όχι όλοι, ξεχνούν ότι και πάλι το αποτέλεσμα θα καταδείξει (ίσως ) μια ακόμα ελάχιστη μορφή ύλης, που γιατί όχι θα υποβληθεί στο ίδιο ερώτημα : και αυτό πως ( από πού ) πρόηλθε;

Υπάρχει δε και η άποψη περί ενέργειας , ότι δηλαδή κάθε υλικό στοιχείο αποτελείται από μια συμπύκνωση ενέργειας ( αρχή διατήρησης της ενέργειας από τον Lavoisier ). Όμως δεν θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι και η ενέργεια είναι μια μορφή ύλης με άλλες παραμέτρους και χαρακτηριστικά που και αυτή με τη σειρά της οφείλει να έχει αιτιακές προϋποθέσεις; Νομίζω πως θα το σκεφτόταν και αυτό.

Όλα αυτά τα καταθέτουμε ακριβώς για να καταδείξουμε ότι η επιστημονική ενασχόληση με αυτά τα ζητήματα δεν θα πρέπει να καταλήγει σε μονόπλευρα συμπεράσματα. Η Δημιουργία και η εξέλιξη έχουν και οι δύο ή μπορούν να έχουν και οι δύο θέση στην εξήγηση της ανθρώπινης και συμπαντικής πολυπλοκότητας , η μια ως αρχή και η άλλη ως συνέχεια χωρίς η μια να στρέφεται εναντίον της άλλης όπως στο παρελθόν. Αντιθέτως η μια να υποβοηθά την άλλη.

Και κλείνω τη διαπραγμάτευσή μου με τούτο: Είτε υποστηρίζουμε επιστήμη χωρίς Θεό είτε δημιουργία με Θεό, το παν είναι η εσωτερική μας ενόρμηση . Αν αυτή διαπνέεται από ανθρώπινο φθόνο όλη η ανθρώπινη υπόθεση ρίπτεται στην άβυσσο , αν πάλι διαπνέεται από καλοσύνη τότε η Θεία παρουσία βρίσκεται εκεί, ακόμα και όταν δεν τη βλέπουμε!

αναδημοσίευση απο το facebook

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Η άποψη μου είναι ότι ο εν μέρει σχολιασμός οδηγεί σε παραπλάνηση ή παρανόηση πολλές φορές των λεγομένων.. Δεύτερον η ηγεμονία των Η.Π.Α. δεν συνάντησε σε καμιά περίπτωση πολεμική αντίδραση  του όποιου «σκληρού» Ισλάμ ή και των βαχαμπιτών, που δεν αποτελεί και σοβαρή πολιτική-κοινωνική σέκτα στα Αραβικο-ισλαμικά δρώμενα. Τρίτον σε ένα φαινόμενο πάντα λαμβάνουμε υπόψη πολιτικές και οικονομικές αιτιάσεις και σε παράλληλο πλάνο τις κοινωνικές. Όσο για τη βιβλιογραφική τεκμηρίωση της συμπόρευσης Χαμάς και Χεσμπολάχ συμφωνώ ότι υπάρχουν αρκετά γραπτά όπως έχω επίσης σοβαρά υπόψιν και γραπτά της αντίθετης όψης. Η απολυτότητα άλλωστε νομίζω ότι είναι κακός σύμβουλος. Τέταρτον το άρθρο μου αποτελεί σχολιασμό και εμβάθυνση άλλου άρθρου, που ούτε καν πέρασε της προσοχής και πέμπτον ο Θουκυδίδης περιέγραφε το Πελοποννησιακό πόλεμο, όπου οι γεωστρατηγικές συνθήκες της εποχής δεν ήσαν πολύπλοκες εν συγκρίσει με τις σημερινές και η διπλωματία ,αν και σοβαρή φυσικά, δεν ήταν πολυμέτωπη καθώς οι εχθροί και οι δυσκολίες ήταν ξεκάθαρες. Άρα το παράδειγμα που αναφέρεις για το Θουκυδίδη , επίτρεψέ μου να πω, δεν συνιστά σύγχρονο μοντέλο ιστορικής δομής, αν και προς όλα διδακτικότατο φυσικά, διότι τα δεδομένα, οι στρατηγικές, η ποιότητα των αντιπάλων και πολλά άλλα ακόμα έχουν αλλάξει. Οι αυθεντίες άλλωστε είναι χρήσιμες όταν τυχαίνουν αμφισβήτησης και όχι όταν ίστανται σε βάθρα και χρησιμοποιούνται ως έτσι.

Τα σχόλια δε, θα παρακαλούσα να είναι επί του προκειμένου πάντα και να μην ξεστρατίζουν, κατά τα άλλα υπάρχει πάντα η δυνατότητα της συγγραφής άλλων ετέρων υφ’ υμών άρθρων με διαφορετική ή παρόμοια θεματολογία.

Πολύ συναδελφικά

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΠΡΩΤΗ

προς διευκρίνιση ορισμένων στοιχείων του άρθρου μου περι των Στενών του Ορμούζ. 

 υπο Κ.Α. Διαμαντόπουλου

Αγαπητέ Σταύρο σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου καταρχάς.

Επί του προκειμένου, αυτά που γράφονται στη δοκιμή σου, τα περισσότερα δηλαδή, αναφορικά με το ρόλο των πολιτικών σεκτών στη Παλαιστίνη είναι ιστορικές ερμηνείες και όχι ιστορία αυτή καθεαυτή. Τούτο δεν αποτελεί μειονέκτημα αλλά συνιστά πολιτική λοξοδρόμηση. Πολύ απλά λοιπόν  Ο Αραφάτ επιθυμούσε ανεξαρτησία της Παλαιστίνης και ίδρυσε το λαϊκό μέτωπο προς επίτευξη της. Αντίπαλο δέος προς αυτή τη προσπάθεια ήταν η Ισραηλιτική πολιτική, θεμιτό γιατί, διότι εκινείτο ( όπως και κινείται ) από τα δυτικά γεωπολιτικά συμφέροντα. Δεν υφίσταται πραγματικός ρόλος συνδετικού κρίκου  του Αραφάτ, για τον πολύ απλούστατο λόγο, Σταύρο μου, ότι κάτι τέτοιο θα κινούσε υποψίες περί "περί πρακτορικών διαθέσεών" του ή για οποιαδήποτε άλλη παρόμοια εικασία. Και είναι γνωστός τοις πάσιν ο Αραφατικός αντιαμερικανισμός.

 Είναι όμως και οφείλω να ομολογήσω πραγματικότητα η δράση των δύο πολιτικών σεκτών Φατάχ και Χαμάς, μόνο που εδώ ο ρόλος αυτών των δύο βάζει στο παιχνίδι της πολιτικής σκακιέρας και ένα τρίτο παράγοντα που λέγεται: επεκτατικό Ισλάμ και ο ρόλος του στη Μέση Ανατολή και επομένως ο ίδιος τίθεται  και στη Παλαιστίνη. Η δράση του Ισλάμ είναι ένα φαινόμενο πολύπλοκο και πολυσύνθετο, δεν έχει ξεκαθαρίσει ο ρόλος του ακόμα, κυρίως του Σουνιτικού Ισλάμ αλλά υπάρχουν βάσιμες εικασίες ότι θα αποτελέσει ένα τρίτο πυρήνα πολεμικής απειλής στο χώρο της Μ. Ανατολής. Ο δε ρόλος της Χαμάς στην επέμβαση της Χεζμπολάχ αποτελεί αντιπερισπασμό ( και εδώ κάνω ιστορική ερμηνεία )προκειμένου η Αμερικανική πολιτική να στρέψει το βλέμμα της στον ισλαμικό κίνδυνο και όχι στην εσωτερική δράση της Χαμάς. Η δε "σεκταριστική" ομάδα που ανέλαβε την εξουσία μετά το θάνατο του Αραφάτ αποτελεί πηγή της εσωτερικής διάσπασης της Παλαιστίνης πάλι για λόγους της ευρύτερης Αμερικανικής διπλωματίας και βούλησης., που είναι φανατικά εναντίον της.Αν και είναι αμφίβολο κατα πόσο αποτελεί σθεναρή κυβέρνηση...

Επιπλέον το άρθρο μου δεν αναφέρεται στον Ισλαμικό κίνδυνο αλλά στη σημασία που δίνουν στα στενά του Ορμούζ οι Αμερικανοί. Η θέση του Αραφάτ στην όλη ιστορία ήταν η προσπάθεια απο-αμερικανοποίησης των εδαφών επιρροής του, προσπάθεια, που κατά τη γνώμη μου, του στοίχισε και τη ζωή του.

Η δε διάσπαση των Παλαιστινίων που πολύ σωστά αναφέρεται δεν έχει να κάνει με το θάνατο του Παλαιστινίου ηγέτη ( σε πρώτο πλάνο ) αλλά με την Αμερικανική πολιτική κατακερματισμού και μελλοντικής αναδιανομής των εδαφών της Μ. Ανατολής, κάτι που επιτρεψέ μου να πω ότι διαφεύγει στην ερμηνευτική σου παρέμβαση. Η οικονομία είναι παντού άρα και στο πεδίο που εξετάζουμε.

Το ενδιαφέρον μου εστιάζεται στην Αμερικανική πολιτική και στην υπο αυτής χρήση των στενών του Ορμούζ.Αν μάλιστα η προσπάθεια συνοδεύτηκε από καλή ανάγνωση του σχετικού στην e-afipnisi είναι προφανές ότι με ενδιαφέρει η αιτιολόγηση της πολιτικής της αμυντικής αποτροπής αλλά και των συνιστωσών που την απαρτίζουν.Είναι αποτελεσματική ή δεν είναι; είναι ξεκάθαρη ή όχι; έχει ελαττώματα και αν ναι πως μπορούν να ξεπεραστούν; Αυτά είναι τα ενδιαφέροντα μου. Εξακολουθώ να στηρίζω το Αμερικανικό σθένος στο πεδίο μιας άλλης ποιοτικά ηγεμονίας, κάτι το οποίο έκανα ξεκάθαρο. Σκοπός μου δεν ήταν να κάνω ιστορική αναδρομή στο παρελθόν των παλαιστινιακών και μη οργανώσεων, που όμως χρησιμοποιώ κάποια στοιχεία τους , ωστε να καταδείξω το επαμφοτερίζον της δυτικής πολιτικής επιλογής.. Η παρέμβασή σου ωστόσο θεωρώ ότι είναι πολύ γόνιμη και  δίνει αρκετές ωθήσεις προς περαιτέρω προβληματισμό.

Θερμή παράκληση προς τους διαχειριστές τώρα του site να φροντίσουν, ώστε η διατύπωση των σχολίων να είναι εύκολη. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ να αναρτήσω τις διευκρινήσεις μου σε μορφή comment και ως εικός δεν τα κατάφερα, με συνέπεια να κάνω την ανάρτηση των διευκρινιστικών σημείων υπό μορφή δημοσίευσης. Αποτελεί μια αδυναμία του και θα παρακαλούσα να επιμεληθείτε δεόντως, προκειμένου να μη ταλαιπωρείται ο σχολιαστής ούτε να διακυβεύεται το κύρος της προσπάθειας του ιστολογίου.

 

Σχόλιο πάνω στο άρθρο της e-afipnisi για τα στενά του Ορμούζ

 

  υπο Κ.Α. Διαμαντόπουλου

  

 

 

 

Τι σημαίνουν τα Στενά του Ορμούζ για το Ιράν.

 Στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο της ιστοσελίδας E-Afipnisi σχετικά με το ρόλο των Στενών του     Ορμούζ και της Ιρανικής πολεμικής πολιτικής, ακολουθεί αρθογραφικός σχολιασμός του. 

 

 

 Εμβριθής ανάλυση και προσεγμένη διατύπωση. Το κλείσιμο των στενών του Ορμούζ πραγματικά θα αποτελούσε casus contentionis με τη Δύση ( Η.Π.Α. κυρίως ) που θα μπορούσε να επιφέρει από αυστηρές συνέπειες στο Ιράν π.χ προστατευτικά μέτρα ( εμπάργκο ) μέχρι και πολεμική σύρραξη.

 Η Δύση αποβλέπει στα κοιτάσματα πετρελαίου της Χώρας, που πλουτίζει από τις εξαγωγές του, και οπωσδήποτε επιθυμεί να έχει λόγο στην εκμετάλευση των στενών ελέγχοντας παράλληλα μέσω της διακίνησης του μαύρου χρυσού και την αξία του διεθνώς. Οι Η.Π.Α. γνωρίζουν ότι το Ιράν δεν έχει ούτε το απαιτούμενο στρατιωτικό κύρος να επιβάλλει τη πολιτική του βούληση άλλα ούτε και την οικονομική υποδομή για να εδραιώσει πολιτική κυριαρχία στην Ανατολή. Το ακροτελεύτειο σχόλιο για τη κατασταλτική δράση επι του Ιρανικού, και όχι μόνο, καθεστώτος της Αραβικής ΄Ανοιξης καταδεικνύει την έλλειψη αυτής της υποδομής αλλά και την εν γένει εσωτερική σταδιακή του αποτελμάτωση.Ωστόσο πρέπει να λάβουμε υπόψη κάποια γενικότερα πολιτικά περιστατικά που σηματοδοτούν μια ταυτότητα πολιτικής απο τη πλευρά των Η.Π.Α : α) ο θάνατος του Παλαιστινίου ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ κατω απο περίεργες συνθήκες, απο τη μια πίεση της Αμερικανικής Διπλωματίας για απελευθέρωσή του απο το αποκλεισθέν οχυρό στη Ραμάλα, ενώ από την άλλη ο Τζ. Μπούς τον χαρακτήριζε αποτυχημένο ηγέτη λαμβανομένου υπόψη της ενεργούς δράσης του πρώτου στην P.L.O. Η δε ισραηλινή πολιτική γνωρίζουμε ότι από το 1948-50 και έπειτα αποτελεί προπύργιο των αμερικανικών συμφερόντων στη Μ. Ανατολή. Η επαμφοτερίζουσα αυτή στάση των Η.Π.Α. έναντί του και ο θάνατός του στη συνέχεια ενδεχομένως να ενοχοποιούν φιλοδυτικές πολιτικές. β)Στο πόλεμο του Κόλπου η επίθεση του Ιράκ κατα του Κουβέιτ ένεκα παράνομων γεωτρήσεων πετρελαίου απο το δεύτερο δεν δικαιώνει την επεκτατική πολιτική του Ιράκ παράλληλα όμως θέτει εν αμφιβόλω τη κινητήρια δύναμη της επίθεσης, τους δημιουργούς των αφορμών και τα αίτια που ενδεχομένως να υποθάλπονταν. Ισως το Κουβέιτ να κινούνταν φιλοδυτικά και να υποστηρίζονταν από τις Η.Π.Α. για τη στάση του, αν και κάτι τέτιοιο κινείται στη σφαίρα των υποθέσεων. Γεγονός είναι ότι οι Η.Π.Α. ανέλαβαν για μια ακόμη φορά ρόλο πολιτικού και στρατιωτικού θεματοφύλακα επιβάλλοντας τη στρατιωτική ισχύ του "Σοκ και Δέος" γ) Ο Θάνατος του Σαντάμ Χουσεϊν απο το νέο ιρακινό καθεστώς υποβλεπόμενο φυσικά απο τους Αμερικάνους τοποτηρητές δημιουργεί ...ίσως νέες αμφιβολίες για το ρόλο των Η.Π.Α, ο δε χαρακτηρισμός του αιτιολογικού της ποινής του απαγχονισμού για πρόσωπο διαπράττων εγκλήματα κατα της ανθρωπότητας, δημιουργεί πραγματικά ερωτηματικά για το χαρακτηρισμό της πράξης δολοφονίας πολλά θυμάτων του πολέμου από τη πλευρά των Αμερικανών κομμάντο. δ) πρέπει δε να λάβουμε υπόψη και τα πρόσφατα περιστατικά στην Αίγυπτο, που δημιουργούν ένα ομιχλώδες πολιτικό καθεστώς με άγνωστη τύχη καθώς τη σχέση Ισραήλ- Κύπρου που και αυτή δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει, ενώ τα πολιτικά καρφιά "καίνε" τη διπλωματία τους εκατερωθεν.Σε αυτή τη συνάφεια των υπο εξελίξει πολιτικών περιστατικών κατα τη ταπεινή μας γνώμη συγκαταλέγεται και ο εν δυνάμει αποκλεισμός των στενών του Ορμούζ: πρώτον διότι αποτελεί σημείο στρατηγικής πολιτικής και οικονομικής σημασίας, όπως άκρως επιτυχημένα καταδείχθηκε από το άρθρο και δεύτερον διότι θα αποτελέσει πόλο έλξης έμπρακτης επέμβασης της πολιτικής των Η.Π.Α που θα έχει εξαιρετικό πολιτικό και διπλωματικό ενδιαφέρον. Ενεχόμεθα της πεποθήσεως ότι οι Η.Π.Α. συνιστούν αδιοφιλονίκητη πύρεια ηγεμονία στο παγκόσμιο γεωπολιτικό στερέωμα εδώ και δεκαετίες και πρωτοστατoύν με ''πυρηνικές'' πρωτειές σε όλα τα επίπεδα του μορφωτικού πολιτισμού, ωστόσο μέσα στη μετανωτερικότητα έχουν προβεί σε πράξεις άστοχες και εγκληματικές σε πολλά σημεία, που δεν συνάδουν με την ιδεολογία της αμερικανικής διακύρηξης της Ανεξαρτησίας και την φιλοσοφία της ανεξαρτησίας των εθνών που πρεσβεύουν ( ή τουλάχιστον δηλώνουν ότι πρεσβεύουν) οι Αμερικανοί ηγέτες. Η Μέση Ανατολή αποτελεί, εδώ και χρόνια, τη κονίστρα μυριάδων επεμβάσεων παναταχόθεν. Προφανές λοιπόν είναι η Αμερικανική ηγεσία να επιβάλλει την ηγεμονία της όχι μέσω της ειρήνης εν πολέμω αλλά της ειρήνης εν διαλόγω και αρμονία των μελών. Αλλώστε είναι ευκολότερο να κερδίσεις κάποιον κάνοντας τον φίλο παρά εχθρό!

αποτελεί ανακοινοποίηση απο τη σελίδα μας στο Facebook