Σχόλιο πάνω στο άρθρο της e-afipnisi για τα στενά του Ορμούζ

 

  υπο Κ.Α. Διαμαντόπουλου

  

 

 

 

Τι σημαίνουν τα Στενά του Ορμούζ για το Ιράν.

 Στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο της ιστοσελίδας E-Afipnisi σχετικά με το ρόλο των Στενών του     Ορμούζ και της Ιρανικής πολεμικής πολιτικής, ακολουθεί αρθογραφικός σχολιασμός του. 

 

 

 Εμβριθής ανάλυση και προσεγμένη διατύπωση. Το κλείσιμο των στενών του Ορμούζ πραγματικά θα αποτελούσε casus contentionis με τη Δύση ( Η.Π.Α. κυρίως ) που θα μπορούσε να επιφέρει από αυστηρές συνέπειες στο Ιράν π.χ προστατευτικά μέτρα ( εμπάργκο ) μέχρι και πολεμική σύρραξη.

 Η Δύση αποβλέπει στα κοιτάσματα πετρελαίου της Χώρας, που πλουτίζει από τις εξαγωγές του, και οπωσδήποτε επιθυμεί να έχει λόγο στην εκμετάλευση των στενών ελέγχοντας παράλληλα μέσω της διακίνησης του μαύρου χρυσού και την αξία του διεθνώς. Οι Η.Π.Α. γνωρίζουν ότι το Ιράν δεν έχει ούτε το απαιτούμενο στρατιωτικό κύρος να επιβάλλει τη πολιτική του βούληση άλλα ούτε και την οικονομική υποδομή για να εδραιώσει πολιτική κυριαρχία στην Ανατολή. Το ακροτελεύτειο σχόλιο για τη κατασταλτική δράση επι του Ιρανικού, και όχι μόνο, καθεστώτος της Αραβικής ΄Ανοιξης καταδεικνύει την έλλειψη αυτής της υποδομής αλλά και την εν γένει εσωτερική σταδιακή του αποτελμάτωση.Ωστόσο πρέπει να λάβουμε υπόψη κάποια γενικότερα πολιτικά περιστατικά που σηματοδοτούν μια ταυτότητα πολιτικής απο τη πλευρά των Η.Π.Α : α) ο θάνατος του Παλαιστινίου ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ κατω απο περίεργες συνθήκες, απο τη μια πίεση της Αμερικανικής Διπλωματίας για απελευθέρωσή του απο το αποκλεισθέν οχυρό στη Ραμάλα, ενώ από την άλλη ο Τζ. Μπούς τον χαρακτήριζε αποτυχημένο ηγέτη λαμβανομένου υπόψη της ενεργούς δράσης του πρώτου στην P.L.O. Η δε ισραηλινή πολιτική γνωρίζουμε ότι από το 1948-50 και έπειτα αποτελεί προπύργιο των αμερικανικών συμφερόντων στη Μ. Ανατολή. Η επαμφοτερίζουσα αυτή στάση των Η.Π.Α. έναντί του και ο θάνατός του στη συνέχεια ενδεχομένως να ενοχοποιούν φιλοδυτικές πολιτικές. β)Στο πόλεμο του Κόλπου η επίθεση του Ιράκ κατα του Κουβέιτ ένεκα παράνομων γεωτρήσεων πετρελαίου απο το δεύτερο δεν δικαιώνει την επεκτατική πολιτική του Ιράκ παράλληλα όμως θέτει εν αμφιβόλω τη κινητήρια δύναμη της επίθεσης, τους δημιουργούς των αφορμών και τα αίτια που ενδεχομένως να υποθάλπονταν. Ισως το Κουβέιτ να κινούνταν φιλοδυτικά και να υποστηρίζονταν από τις Η.Π.Α. για τη στάση του, αν και κάτι τέτιοιο κινείται στη σφαίρα των υποθέσεων. Γεγονός είναι ότι οι Η.Π.Α. ανέλαβαν για μια ακόμη φορά ρόλο πολιτικού και στρατιωτικού θεματοφύλακα επιβάλλοντας τη στρατιωτική ισχύ του "Σοκ και Δέος" γ) Ο Θάνατος του Σαντάμ Χουσεϊν απο το νέο ιρακινό καθεστώς υποβλεπόμενο φυσικά απο τους Αμερικάνους τοποτηρητές δημιουργεί ...ίσως νέες αμφιβολίες για το ρόλο των Η.Π.Α, ο δε χαρακτηρισμός του αιτιολογικού της ποινής του απαγχονισμού για πρόσωπο διαπράττων εγκλήματα κατα της ανθρωπότητας, δημιουργεί πραγματικά ερωτηματικά για το χαρακτηρισμό της πράξης δολοφονίας πολλά θυμάτων του πολέμου από τη πλευρά των Αμερικανών κομμάντο. δ) πρέπει δε να λάβουμε υπόψη και τα πρόσφατα περιστατικά στην Αίγυπτο, που δημιουργούν ένα ομιχλώδες πολιτικό καθεστώς με άγνωστη τύχη καθώς τη σχέση Ισραήλ- Κύπρου που και αυτή δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει, ενώ τα πολιτικά καρφιά "καίνε" τη διπλωματία τους εκατερωθεν.Σε αυτή τη συνάφεια των υπο εξελίξει πολιτικών περιστατικών κατα τη ταπεινή μας γνώμη συγκαταλέγεται και ο εν δυνάμει αποκλεισμός των στενών του Ορμούζ: πρώτον διότι αποτελεί σημείο στρατηγικής πολιτικής και οικονομικής σημασίας, όπως άκρως επιτυχημένα καταδείχθηκε από το άρθρο και δεύτερον διότι θα αποτελέσει πόλο έλξης έμπρακτης επέμβασης της πολιτικής των Η.Π.Α που θα έχει εξαιρετικό πολιτικό και διπλωματικό ενδιαφέρον. Ενεχόμεθα της πεποθήσεως ότι οι Η.Π.Α. συνιστούν αδιοφιλονίκητη πύρεια ηγεμονία στο παγκόσμιο γεωπολιτικό στερέωμα εδώ και δεκαετίες και πρωτοστατoύν με ''πυρηνικές'' πρωτειές σε όλα τα επίπεδα του μορφωτικού πολιτισμού, ωστόσο μέσα στη μετανωτερικότητα έχουν προβεί σε πράξεις άστοχες και εγκληματικές σε πολλά σημεία, που δεν συνάδουν με την ιδεολογία της αμερικανικής διακύρηξης της Ανεξαρτησίας και την φιλοσοφία της ανεξαρτησίας των εθνών που πρεσβεύουν ( ή τουλάχιστον δηλώνουν ότι πρεσβεύουν) οι Αμερικανοί ηγέτες. Η Μέση Ανατολή αποτελεί, εδώ και χρόνια, τη κονίστρα μυριάδων επεμβάσεων παναταχόθεν. Προφανές λοιπόν είναι η Αμερικανική ηγεσία να επιβάλλει την ηγεμονία της όχι μέσω της ειρήνης εν πολέμω αλλά της ειρήνης εν διαλόγω και αρμονία των μελών. Αλλώστε είναι ευκολότερο να κερδίσεις κάποιον κάνοντας τον φίλο παρά εχθρό!

αποτελεί ανακοινοποίηση απο τη σελίδα μας στο Facebook