ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Η άποψη μου είναι ότι ο εν μέρει σχολιασμός οδηγεί σε παραπλάνηση ή παρανόηση πολλές φορές των λεγομένων.. Δεύτερον η ηγεμονία των Η.Π.Α. δεν συνάντησε σε καμιά περίπτωση πολεμική αντίδραση  του όποιου «σκληρού» Ισλάμ ή και των βαχαμπιτών, που δεν αποτελεί και σοβαρή πολιτική-κοινωνική σέκτα στα Αραβικο-ισλαμικά δρώμενα. Τρίτον σε ένα φαινόμενο πάντα λαμβάνουμε υπόψη πολιτικές και οικονομικές αιτιάσεις και σε παράλληλο πλάνο τις κοινωνικές. Όσο για τη βιβλιογραφική τεκμηρίωση της συμπόρευσης Χαμάς και Χεσμπολάχ συμφωνώ ότι υπάρχουν αρκετά γραπτά όπως έχω επίσης σοβαρά υπόψιν και γραπτά της αντίθετης όψης. Η απολυτότητα άλλωστε νομίζω ότι είναι κακός σύμβουλος. Τέταρτον το άρθρο μου αποτελεί σχολιασμό και εμβάθυνση άλλου άρθρου, που ούτε καν πέρασε της προσοχής και πέμπτον ο Θουκυδίδης περιέγραφε το Πελοποννησιακό πόλεμο, όπου οι γεωστρατηγικές συνθήκες της εποχής δεν ήσαν πολύπλοκες εν συγκρίσει με τις σημερινές και η διπλωματία ,αν και σοβαρή φυσικά, δεν ήταν πολυμέτωπη καθώς οι εχθροί και οι δυσκολίες ήταν ξεκάθαρες. Άρα το παράδειγμα που αναφέρεις για το Θουκυδίδη , επίτρεψέ μου να πω, δεν συνιστά σύγχρονο μοντέλο ιστορικής δομής, αν και προς όλα διδακτικότατο φυσικά, διότι τα δεδομένα, οι στρατηγικές, η ποιότητα των αντιπάλων και πολλά άλλα ακόμα έχουν αλλάξει. Οι αυθεντίες άλλωστε είναι χρήσιμες όταν τυχαίνουν αμφισβήτησης και όχι όταν ίστανται σε βάθρα και χρησιμοποιούνται ως έτσι.

Τα σχόλια δε, θα παρακαλούσα να είναι επί του προκειμένου πάντα και να μην ξεστρατίζουν, κατά τα άλλα υπάρχει πάντα η δυνατότητα της συγγραφής άλλων ετέρων υφ’ υμών άρθρων με διαφορετική ή παρόμοια θεματολογία.

Πολύ συναδελφικά